يعقوب بن إسحاق بن يوسف  الدورقی اهوازىّ معروف به ابن‏ سكّيت‏- بكسر سين و تشديد كاف. وى يكى از سران علم لغت و ادبيّات عرب و شعر و از خواصّ امام جواد و امام هادى عليه السّلام است، كتاب معروف او «اصلاح المنطق» است كه چندين بار به طبع رسيده، او به سال 244 بطور فجيعى بدست متوكّل عبّاسى بقتل رسيد، و در سبب آن نقل است كه او معلّم دو فرزندان متوكّل؛ مؤيّد و معتزّ بود، روزى متوكّل از او پرسيد: نزد تو اين دو كودك نيكوترند يا حسن و حسين دو فرزند علىّ؟ ابن‏ سكّيت‏ با بر شمردن برخى از مناقب آن دو امام بزرگوار در آخر كار گفت: شخص قنبر خادم علىّ عليه السّلام در نزد من از تو و دو فرزندت بهتر و نيكوترند، خليفه با شنيدن اين كلام به خشم آمده و فرمان داد تا زبانش را از قفا بيرون كشيدند و به اين ترتيب كشته شد، و وجه تسميه او به «ابن‏ سكّيت‏» نيز همين مى‏باشد، كه دائماً در سكوت بود و كمتر حرف مى‏زد، و در نهايت نتوانست گفتن سخن حقّ را در جاى آن ترك گويد، حضرت سجّاد عليه السّلام در پاسخ به كسى كه از او پرسيد سكوت بهتر است يا سخن گفتن؟ فرمود: هر كدام داراى آفاتى است، و در صورت نداشتن آفت، حرف زدن بهتر از سكوت است، پرسيد: اى زاده رسول خدا اين چگونه است؟ فرمود: زيرا خداوند انبيا و اوصيا را به خموشى و سكوت مبعوث نفرمود، بلكه به سخنرانى و كلام، و بهشت جزاى سكوت نشده، و نه ولايت خداوند بدان واجب، و نه آتش جهنّم بخاطر آن محصور، و نه غضب الهى بدان فرو نشيند، و همه اينها فقط و فقط در پرتو كلام و سخن گفتن است، و من قادر نيستم كه ماه را با خورشيد برابر كنم، تو فقط فضل سكوت بر كلام را مى‏گويى نه فضيلت كلام و سخن گفتن بر سكوت و خموشى را.

________________________________________
هلالى، سليم بن قيس، كتاب سليم بن قيس الهلالي، 2جلد، الهادى - ايران ؛ قم، چاپ: اول، 1405ق.